نطق ترامپ در سازمان ملل/ تحقیر و تمسخر و کوچک انگاری دیگران!

عصر ایران؛ مهرداد خدیر-  دونالد ترامپ در نطق ساعتی قبل خود در سازمان ملل همه را به سخره گرفت حتی رییسان جمهور پیشین خود ایالات متحده و مشخصا جوبایدن را!   باراک اوباما را هم به خاطر "ردپای کربن" و هواپیما یا بالگردی که سوار می‌شد بی‌نصیب نگذاشت! اروپا را نیز تمسخر کرد و گفت فریب چینی‌ها را خورده‌اند و انرژی‌های تجدید‌پذیر را چارۀ کار ندانست.

    ترامپ بارها و بارها و به تندی به مهاجران و پناهندگان تاخت و از سیاست‌های سازمان ملل در حمایت از مهاجرین و پناه‌جویان انتقاد کرد تا جایی که می‌توان گفت شاه‌بیت سخنان او علیه مهاجران و پناه‌جویان بود و انگار نه انگار که از انسان‌هایی سخن می‌گوید که در جست‌و‌جوی زندگی بهتر به کشوری دیگر می‌کوچند و انگار نه انگار که خود آمریکا را مهاجران ساخته‌اند.

  او حملات و سرزنش‌های خود را با طعنه به سازمان ملل شروع و حتی به توقف پله‌برقی هنگام ورود خود اشاره کرد. از نگاه او بسیاری از ایده‌ها و آدم‌ها مزخرف‌اند کما این که صادق خان شهردار لندن را هم با همین لفظ توصیف کرد! رفتاری کودکانه در واکنش به موضع شهردار لندن در سفر اخیر ترامپ به انگلستان. کمی ادامه می داد بعید نبود از پادشاه بریتانیا هم به خاطر غذاهای سبریجات در ضیافت آن سفر انتقاد کند چون وقتی به اقامت گاه خود بازگشته بود باز طلب غذا کرد! 

  توافق پاریس را هم مسخره دانست به این دلیل که آمریکا باید پول می‌داد  در حالی که روسیه و چین پولی نمی‌پرداختند.

  برای ما البته اشارات او به ایران مهم بود آنجا که از پیشنهادهای دولت اول و نیز نامه‌ای در آغاز دولت دوم گفت یا وقتی که گفت به هفت جنگ در دنیا خاتمه داده و از جنگ اسرائیل با ایران به عنوان یکی از این هفت جنگ یاد کرد. تکرار این عبارت احتمالا به خاطر آن که بگوید تا چه حد لایق دریافت جایزه صلح نوبل است یا در انتقاد از سازمان ملل که از او تشکر نکردند!

    ترامپ البته در سخنرانی هشتادمین سالروز سازمان ملل بیشترین انتقاد را متوجه این نهاد بین‌المللی کرد در حالی که بخشی از ناکارآمد شدن آن به خاطر اقدام آمریکا در رد قطعنامه‌هاست. کاری که همچنان در قبال محکومیت اسراییل ادامه می‌دهد.

    او به جای اشاره به هشتادمین سال روز تاسیس سازمان ملل از دویست و پنجاهمین سال‌گرد استقلال آمریکا در سال آتی گفت و از آن به عنوان یک مناسبت خجسته یاد کرد و بعد از مدتی که جز درباره پول و اقتصاد و تجارت نگفته بود به ارزش‌های آمریکایی پرداخت و از سرکوب مذاهب انتقاد کرد و مدعی شد مسیحیت بیش از هر مذهب دیگری سرکوب شده است.

    از نگاه ترامپ حمایت از تشکیل کشور فلسطین پاداش به حماس است. از ۲۰گروگان گفت ولی از ۶۰ هزار زن و کودک که طی دو سال گذشته به دست اسرائیل در غزه سلاخی شده‌اند نه.

     ترامپ انرژی پاک را هم به سخره گرفت و گفت از کاخ سفید خواسته به جای زغال سنگ تعبیر زغال سنگ تمیز و زیبا را به کار ببرند.

       شاید مفهوم‌ترین بخش سخنان او جایی بود که گفت با کسی تجارت می‌کند که او را بپسندد و از رییس جمهور برزیل خوشش می‌آید.

      سابقه نداشته یک رییس جمهور آمریکا در اجلاس عمومی و در حضور دیگران و نه در مناظره‌های انتخاباتی اسلاف خود را به سخره بگیرد ولی ترامپ این کار را کرد و مشخصا از تحقیر جو بایدن فروگذار نکرد.

     نطق ترامپ تصویری دیگر از پوپولیسم بود با چاشنی توی ذوق زنندۀ خود شیفتگی در حد اعلای آن. رکورد ۴۳نطق  دقیقه‌ای اوباما در سازمان ملل را شکست و 57 دقیقه البته بیشتر در ستایش خود و سرزنش سازمان ملل و تحقیر اروپا سخن گفت.

     شاید بتوان گفت این پوپولیسم نبود. لمپنیسم بود یا خود شیفتگی مفرط و وقتی بیشتر جلوه کرد که از سازمان ملل انتقاد کرد  چرا بازسازی ساختمان آن را به او نسپردند در زمانی که در کار ملک و املاک بوده است؛ هم با هزینه کمتر کار را درمی آورده و هم دیگر شاهد کار نکردن پله برقی و تابلوی متن برای خواندن نبودیم! به همین سبُکی و همین قدر چیپ به قول نسل امروز.

    کل نطق ترامپ را شاید بتوان در یک جمله توصیف کرد: ستایش افراطی خود و سرزنش و تمسخر دیگران. چه اروپا و چه سازمان ملل.

    با این حال به جز نیکلاس مادورو رئیس جمهوری ونزوئلا که او را حامی باندهای مواد مخدتوصیف و  تهدید کرد در بقیه موارد تمسخر و استهزا را بر تهدید مستقیم ترجیح داد. دربارۀ ایران کوشید توپ را به زمین جمهوری اسلامی بیندازد وقتی مدعی پیشنهاد سخاوت مندانه‌ای در قبال توقف غنی‌سازی در گذشته شد و تأکید دوباره بر این که ذخایر هسته‌ای را بمباران کرده و از این نظر فشار برای سرنوشت 440 کیلوگرم اورانیوم را شاید تا اندازه‌ای از روی ایران بردارد.

   هانا آرنت تعبیر ابتذال شر را به کار برده و برخی در ایران معتقدند ترجمه درست آن نه ابتذال شر که عادی سازی شر است. دربارۀ ترامپ می‌توان گفت کار او عادی‌سازی ابتذال در سیاست است!

    واقعیت اما همین است که می‌بینیم. او نه تعریف تازه‌ای از سیاست که از پوپولیسم و حتی لمپنیسم ارایه داده است؛ تحقیر و تمسخر و کوچک‌انگاری.

   چنگیز می‌گفت من به قانون پای‌بندم اما قانون را من تعریف می‌کنم و بر این سیاق یاسا را نوشت. ترامپ هم شاید بگوید من به ادب و به آداب دیپلماتیک پای‌بندم منتها ادب و آداب به شیوه خودم.

   دونالد ترامپ امروز مؤدب‌ترین سیاست‌مدار دنیا بود!

بیشتر بخوانید:

ادعای ترامپ: ایران بزرگ‌ترین حامی تروریسم در جهان است/ من پیشنهاد همکاری به ایران دادم اما آن ها با تهدید پاسخ دادند

تماشاخانه

به خاطر یک مشت جوراب (فیلم)

جهانبخش خانجانی : آن‌هایی که مشاوره‌های غلط به رهبری می‌دهند باید محاکمه شوند / حماس با آمریکا مذاکره کرد شما نمی‌کنید‍ (فیلم)

فیلم های دیگر